Al een tijdje ligt dit blogbericht op de plank. In figuurlijke zin dan. Want ja, aan deze blog beginnen was een dingetje. Zeker als het perfect moet zijn. Herken je dat? Dat je door je perfectionisme maar niet begint of uitstelt? En dat er daardoor niks uit je handen komt?

Liever niets dan iets half

Het idee voor het schrijven van deze blog – ik durf het bijna niet te zeggen – is zo’n 4 jaar geleden ontstaan. In die periode heb ik zeker elke maand wel een keer gedacht om er aan te beginnen. Deed ik het? Nee. Waarom niet? Omdat het in mijn hoofd meteen goed moest zijn. En als het niet goed is, dan maar niet. Liever niets dan iets half. Ofzoiets. Bullshit natuurlijk. Dit verhaal is wat ik mezelf (on)bewust vertel waardoor ik niet begin. Maar waar komt het vandaan? En wat is het nut? Perfectionisten zijn vaak mensen met de goede banen. Ze zijn gedreven, hebben doorzettingsvermogen en succes. Vooropgesteld lijkt perfectionisme best handig. Toch kan het ook tegen je werken.

Excuus Truus 

Om ergens aan te beginnen, moet er voldoende tijd zijn, inspiratie, focus, geen afleiding zoals geluidsoverlast. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal randvoorwaarden die ik erbij haal om maar niet te hoeven beginnen. Want er is altijd wel een excuus. Nou is het met dit blogbericht niet zo’n ramp dat het wat later verschijnt. Maar stel je voor dat je op belangrijke gebieden in je leven perfectionistisch loopt te doen: je werk, je relatie, die ene trip die je altijd nog wil maken etc.. Best wel zonde toch? Als er hierdoor mooie dingen aan je voorbij gaan? Perfectionisme en liefde gaat niet lekker samen kan ik je vertellen. Kans is groot dat je alleen blijft als je torenhoge eisen aan de ander stelt. Er is altijd wel ergens iets op aan te merken. En wat denk je van jezelf? Alles wat je over de ander zegt, gaat in wezen over jezelf. Nee, eerst dit (… vul hier iets in naar keuze) fixen en dan ben ik er pas klaar voor. Als dat allemaal aan een onrealistische standaard moet voldoen, hoe groot is dan de kans dat je je openstelt voor de ander? Juistem. Niet.

Keihard op je bek gaan

De snelste weg om te leren is door te falen. Juist. Door keihard op je bek te gaan. Dus dat ben ik aan het oefenen. Ik ben al even op weg met m’n perfectionisme. Het ging in een sneltreinvaart toen ik besloot om als zzp’er door het leven te gaan. Geen zekerheid van opdrachten en inkomen. Best spannend voor een perfectionist die alles onder controle wil hebben. Helemaal sinds ik moeder ben. Er is geen grotere leerschool dan een klein wezentje wat compleet afhankelijk van je is. Daarin maak je fouten. Het is onvermijdelijk. Het. Kan. Niet. Perfect. Daar kan geen retraite of spirituele cursus tegenop – no offense – ik heb zelf ook genoeg gemediteerd en dat doe ik nog steeds. Keimooi, maar ik weet wel dat het de bedoeling is om de angst in de ogen aan te kijken en er doorheen te bewegen in plaats van rondjes eromheen te blijven draaien. En ook dit lukt mij niet altijd. Ik doe mijn best en dat is goed genoeg.

“De snelste weg om te leren is door te falen”

Angst voor afwijzing

Waar komt het toch vandaan mijn perfectionistische gedrag? Na al het ge-zelfontwikkel weet ik nu: angst voor afwijzing. Bang om niet lief gevonden te worden, bang om buiten de groep te vallen, er niet bij te horen. En de grap is, ik wijs mezelf in eerste instantie al af voordat een ander het kan doen. Bam! En daarmee houd je in stand wat er vroeger is gebeurd, omdat je het zo graag wilt voorkomen, heeft het dus nog steeds grip op je. Mits je er bewust van bent. Bij mij ligt er o.a. een pestverleden en veel verhuizingen aan ten grondslag. Maar ik heb ieder moment een keuze: laat ik me erdoor beïnvloeden of niet? Als ik me er niet bewust van ben, heeft het me soms nog in de greep. Maar gelukkig komt er steeds meer licht op en kies ik er steeds vaker voor om me niet door de negatieve stemmetjes tegen te laten houden.

Fluistering van de ziel

Vorige week nam ik deel aan een vrouwencirkel. Om me te verbinden met mooie vrouwen en te delen over dit soort thema’s. Het is tegelijkertijd een moment voor mijzelf als drukbezette en werkende mama. Even niets moeten en hoeven. Die bewuste avond, nam een hele fijne dame een deel van het programma voor haar rekening. Ze nam ons mee in een yoga nidra sessie – wat al fantastisch was, ik bedoel 45 min. mogen liggen, ontspannen en luisteren naar een relaxte stem: HEAVEN! – maar als kers op de taart kreeg ieder van ons een persoonlijke boodschap. Zij deelde met mij het volgende:

“Paula.

Jouw gave om anderen te doorgronden is groots. De ander echt zien, achter de façade is voor jou zo normaal. Doordat je je niet altijd bewust bent, of wilt zijn, van de omvattendheid hiervan, benut je nog niet het volle potentieel. Twijfels of onzekerheid hierover is niet nodig. Het staat zelfs je eigen groei in de weg. Het begint bij jouw eigen erkenning, dat dit is waar jij iets mee mag doen. En eigenlijk weet je het wel. Je streven naar perfectie denkt daar echter anders over, maar die komt uit een deel van jou wat oud is. Jouw talent om ervoor te zorgen dat de ander jou niet kan doorgronden is bijna net zo groots. Niet dat je niets deelt over jouw binnenwereld, zeker wel. Maar alles binnen een bepaalde mate van controle, zo houd je de ander wat op afstand. En dat is prima, het geeft jou ook veiligheid. Echter, je bent op een punt aangekomen dat het je niet meer dient. Die controle, die afstand. Het kost je vooral veel energie nu. Het zou zachter mogen. En ook dat weet je. Dan zou er nog meer ruimte zijn voor vreugde, spontaniteit, mildheid naar jezelf. Want ook dat zit allemaal in jou en wil graag iets meer ruimte krijgen”.

Van binnen naar buiten

Deze boodschap kwam ZO binnen! Zo raak. En daar heb je ‘m: het perfectionisme. De twijfels en de onzekerheid die ermee gepaard gaan. En me tegenhouden als ik niet oplet. Het gaat inderdaad over controle, over afstand en over veiligheid. Dit is opnieuw aangewakkerd sinds ik moeder ben geworden. Mijn gevoeligheid en angsten (dat er iets mijn zoontje gebeurd) zijn aangewakkerd, je wordt nu eenmaal sensitiever als moeder. Mijn intuïtie is eigenlijk heel sterk, maar ik durf er – met name als het op mijn zoontje aankomt – niet altijd op te vertrouwen. Laat staan handelen. Een oud deel van mij – het kleine meisje – voelt zich niet altijd veilig en gaat, om niet afgewezen te worden, overcompenseren. In de hoop dat ze dan wel goed genoeg is en gezien wordt. Of zichzelf klein houden, er niet aan beginnen, want dan kan het ook niet fout gaan. Maar, ik mag mezelf alle ruimte, liefde en bevestiging geven die ik blijkbaar toch nog in de buitenwereld zoek. Met milde ogen naar mezelf kijken. En dan alsnog naar buiten treden. Mijn potentie, kracht en licht mag gezien worden! Na een te gek weekend waarin ik 2 keer mocht optredenmet mijn coverbandSweet ’n Sour heb ik hier weer volle bak mee geoefend. En ik kan je zeggen, het voelt goed om letterlijk en figuurlijk mijn podium te pakken!

“Geef jezelf alle liefde, aandacht en bevestiging die je in de buitenwereld zoekt.
Je bent het waard”

Meebewegen met de stroom

En daar zit ik dan, met mijn milde ogen en driftig typende vingers. Het stroomt. Moeiteloos. Ik heb er nog een keer doorheen gelezen, maar ik ben niet meer bang wat jij ervan vindt. Of de punten en de komma’s goed staan, of er spelfouten in staan. Fuck dat! Het gaat om de boodschap die ik meegeef. Ik weet dat het goed is zoals het is, omdat het niet perfect hoeft te zijn. IK hoef niet meer perfect te zijn. In mijn ‘niet-kunnen’, in mijn ‘falen’ ligt mijn kracht. Die sensitiviteit of kwetsbaarheid – geef het beestje een naam – maakt dat mensen zich ook open durven stellen naar mij. En oh boy, wat is dat gaaf! En wat ben ik dankbaar dat dat steeds meer gebeurd in mijn werk als coach en tekstschrijver.

Kill ‘m with kindness: tips bij perfectionisme

• Blijf ik verbeteren? Voel ik frustratie? Dan neem ik pauze. Ik adem diep in door mijn neus en uit door mijn mond. Met een hand op mijn hart en een hand op mijn buik. Dit herhaal ik net zo lang totdat ik me weer ontspannen voel.
• Als ik iets heel graag wil en het lukt niet, omdat het perfect moet, dan laat ik het even voor wat het is. Dan ga ik wandelen, dansen of opruimen. Iets waarbij ik beweeg en uit mijn hoofd kom.
• Ik praat tegen mezelf alsof ik tegen een kind of een vriendin praat. Liefdevol, kalm en soms geef ik mezelf een knuffel.
• Delen = helen. De (negatieve) gedachtenstroom schrijf ik van me af of ik bel met een vriendin om het van me af te praten.
• Feel the fear and do it anyway. Denk ik dat ik het niet kan of dat het niet goed genoeg is? Dan doe ik het alsnog. De ervaring leert dat het vaak meevalt in de praktijk. Die presentatie, lezing of optreden gaat vaak beter dan je vooraf denkt.
• Oh en ik herinner me er regelmatig aan dat ik mijn innerlijke criticus niet te serieus moet nemen. Een lachfilmpje doet wonderen!

Tot de volgende blog! Wie weet volgt deze snel. Of niet, als mijn perfectioni(k)sme me weer eens in z’n greep heeft 😉

Ervaring delen of vragen?

Mocht je na het lezen van mijn blog vragen hebben, schroom niet om contact op te nemen. Ik kan je tips geven over voeding, mindset en beweging. En gewoon je hart luchten mag ook. Dat helpt mij ook altijd. Wetende dat ik niet de enige ben en terecht kan bij vrouwen die iets soortgelijks meemaken. Je bent niet alleen. Wil je hier samen naar kijken in een supcoachingsessie op het water? Dat kan ook! Ik begeleid je met alle liefde. Waar zit vertrouwen en waar zit angst in je lichaam? Kun je je overgeven aan de stroom van het leven? Mooie thema’s om mee te werken en overtuigingen los te laten en ruimte te maken voor dat wat je WEL wilt in je leven. Wil je op een dieper niveau ontspannen? Dan kunnen we ook een Access Bars sessie plannen.