“Dan is het enige wat ik nog kan bedenken dat je zwanger bent. Is dat mogelijk?” Deze vraag stelde de fertiliteitsarts aan mij, nadat hij mij twee keer eerder had medegedeeld dat een natuurlijke zwangerschap er niet in zou zitten, omdat ik vervroegd in de overgang was. Ik stamelde: “Euh, als je bedoelt of ik onbeschermd heb gevreeën de afgelopen periode.. Ja, dat heb ik.” Benieuwd hoe dit verhaal begint en eindigt? Lees dan snel verder.

Kinderen: van irritant naar wel ok

Als klein meisje heb ik nooit geroepen dat ik later moeder wilde worden. Ook naarmate ik ouder werd, wist ik het niet zeker. Was ik daar wel geschikt voor? Echt rammelende eierstokken heb ik nooit gehad. Rond mijn 20e vond ik kinderen maar irritant, al dat gejengel en niet luisteren. Naarmate ik ouder werd vond ik kinderen steeds minder vervelend en best leuk worden. Ik kwam uit op het punt dat ik kinderen wel ok vond. Zo rond m’n 30e begon ik er wel vaker over na te denken. Vriendinnen kregen kinderen en die baby’s vond ik oprecht wel chill. Zou ik dan toch ooit moeder worden? Mijn voorwaarde was dan wel met een leuke man, waar de basis van de relatie goed mee was. Ik geloof niet dat je kinderen moet krijgen, omdat iedereen het doet. Omdat het hoort. Nee. Die verantwoordelijk vind ik te groot. Daarbij moet het je ook maar gegund zijn. Zo vanzelfsprekend is het niet. En je levert er best een stuk vrijheid voor in. Niet erg, maar daar moet je je wel bewust van zijn. Vind ik dan.

Nu nog even niet 

Op dat punt stond ik, toen ik mijn vriend ontmoette, zo’n 2 jaar geleden. Leuk, maar nu nog even niet. Ik was volop bezig met mijn eigen bedrijf en ontwikkeling. Daar lag mijn focus. Ook al was ik 34. En was het volgens velen de tijd om erover na te denken. Ik werd daar zowel geïrriteerd als onzeker van. Soms dacht ik wel dat ik te oud was, maar aan de andere kant zijn er ook genoeg vrouwen die rond hun 40e (of later) zwanger raken. Ik realiseerde me ook dat het moeilijker kan worden/zijn om zwanger te raken, maar ik leefde gezond en was fit. Daarbij is mijn leven zo gelopen dat ik niet met de juiste partner was om er eerder aan te beginnen. 

Missed abortion – miskraam

Begin 2019 kreeg ik heel onverwacht een vervroegde miskraam, na zo’n 6-8 weken. Al die tijd heb ik niet geweten dat ik zwanger was. Mijn cyclus wisselde en ik werd nog ongesteld. Achteraf veel minder dan daarvoor, maar ik was er niet mee bezig en lette er niet op, dus had het niet door. Vriendinnen van mij hebben een miskraam gehad en ik heb van dichtbij gezien wat het met hen deed, maar je weet niet wat het is tot je het zelf overkomt. Het is echt een van de verdrietigste dingen die ik ooit heb ervaren.

Ik heb nog nooit ZO gehuild.

Zo’n rauwe rouw. Huilbuien zonder reden. Zonder aankondiging. Op straat en bij wildvreemden. Heel moeilijk vond ik dat. In vertrouwde setting kan ik mijn emoties wel tonen, maar zo in het wilde weg? Nee, dat was niks voor mij. 

Maar ik kon er niet omheen, ik moest er doorheen. Eerst had ik te erkennen dat ik zwanger was geweest, plus het verlies nemen van iets waarvan ik niet wist dat het er was. Dit maakte het dubbel zo verdrietig. Tijdens deze intense periode kwam er zo’n oergevoel omhoog. Het werd heel duidelijk dat ik wel graag moeder wilde worden. Dit kindje had ik zo graag gewild. Ook al was ik daar in mijn hoofd nog niet klaar voor en waren mijn vriend en ik daar samen ook nog niet klaar voor. 

Ik had mijn verdriet, om iets waarvan ik niet wist dat het er was, te erkennen

Hormonen in de war

Het heeft denk ik wel een half jaar geduurd voordat ik de miskraam een plekje heb kunnen geven. De heftigheid van het verdriet nam af, maar af en toe kwam het toch weer omhoog. Als een vriendin zwanger bleek of gewoon random als ik zwangere vrouwen rond zag lopen. Ik was echt wel blij voor hen, maar voelde ook het gemis bij mezelf. De scherpe randjes gingen er gelukkig na een paar maanden vanaf. Op dat moment speelde mijn lichaam op, het functioneerde anders dan voor de miskraam. Ik werd steeds onregelmatiger ongesteld en kon er geen pijl meer op trekken. Dat terwijl ik er voorheen altijd de klok gelijk op kon zetten. Van vriendinnen hoorde ik dat het een half jaar kon duren na een miskraam voordat je cyclus weer normaal zou worden. Hormonaal gebeurt er toch het een en ander. Dus ik liet het op z’n beloop, maar na zo’n 8 maanden, zat het me toch niet lekker. Dit was niet normaal!

Wazige Harrie

Daarnaast merkte ik dat ik minder scherp en snel vermoeid was. Ik ben al nooit een sterke planner geweest, maar ik was achteraf gezien wel erg vaak warrig. En van teveel ‘moeten’ kon ik snel overstuur raken. Na een burn-out is dit sowieso iets waar je je weg in moet vinden, maar geloof me als je hormonen uit balans zijn, kun je nog zo je best doen met je hoofd, maar je lijf moet hierin wel connected zijn. Alles draait om balans en ik geloof dat lichaam en geest samenwerken. Zowel zakelijk als privé heb ik hier mee lopen worstelen en ik zag het als falen vanuit mijn persoonlijkheid. Achteraf speelde er zoveel meer en kijk ik nu met milde en liefdevolle ogen naar mezelf. Jeetje, wat heb ik het nog lang volgehouden. Die hormonale disbalans speelde mogelijk al jaren.

Op naar de dokter

Ik wilde naar de dokter om dit te laten onderzoeken, maar wist niet goed met welk verhaal. Op het moment van de miskraam heb ik het laten checken bij de dokter, maar daar werd ontkend dat ik zwanger zou zijn geweest en dat heeft me mogelijk nog meer geraakt dan de miskraam zelf. Mijn vertrouwen in de huisarts was weg. Toen er een brief op de mat viel van het Bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker, viel er een last van mijn schouders. Ik had niet het idee dat dit aan de hand was, maar ik had wel iets om mee naar de dokter te gaan. Zo gezegd zo gedaan. De dokter heeft naast het uitstrijkje ook mijn bloed laten onderzoeken en een paar dagen later werd ik gebeld met de uitslag.

“Heb je een kinderwens? De kans op natuurlijke zwangerschap is erg klein”

Vervroegd in de overgang

“Uit het bloedonderzoek blijkt dat je FSH waarde te hoog is en dat je vervroegd in de overgang bent. Dat noemen ze zo bij vrouwen van onder de 40. Heb je een kinderwens?” Ik zat in de auto op het moment dat ik deze boodschap kreeg. Huilend gaf ik aan dat dat zo was. “De kans dat je op natuurlijke wijze nog zwanger kunt worden is erg klein. Ik verwijs je door naar een gynaecoloog in het ziekenhuis voor een mogelijke behandeling”. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Damn, ik had verwacht dat ik een hormonale disbalans had, maar dit niet. Ik heb de auto aan de kant van de weg gezet en daar ongecontroleerd zitten huilen en gillen achter het stuur. Dit kan niet waar zijn! 

Moeilijke boodschap

Dit nieuws aan mijn vriend brengen vond ik een van de moeilijkste dingen om te doen. Er kwam zoveel aan emoties voorbij. Schaamte, verdriet, boosheid. We waren nog niet zo lang samen en ik wilde hem helemaal niet onder druk zetten met een kinderwens. Daar was hij nog helemaal niet aan toe in mijn ogen. Ik ben een paar jaar ouder dan hij en het voelde alsof ik ineens nog eens 10 jaar ouder was geworden door dit nieuws. Ik was zo bang dat hij hier niet mee om zou kunnen gaan, dat ik zelf had besloten dat hij niet bij me hoefde te blijven. Ik geloof dat liefde niet gaat over je aan iemand vastklampen, maar juist over de bereidheid om de ander te laten gaan. Uit liefde voor de ander. Hij was net zo geschokt als ik door het nieuws en ving me superlief op. Toen ik hem een escape kaart toespeelde, werd hij boos. Ben je helemaal gek geworden? Hij wilde met mij zijn. Wat was ik blij! Ik wilde stiekem ook niet dat het zou stoppen tussen ons. Naast al die ellende hadden we het zo fijn samen.

Onze basis is goed

Wat ik wel wilde, was onze relatie luchtig houden en lekker van elkaar genieten en niet bezig zijn met een ziekenhuistraject. Maar ja, de kinderwens vraag moest gesteld worden: “Wil jij kinderen? En zie je dat voor je met mij? En zie ik dat voor me met jou?” Toen mijn vriend hier positief op reageerde, huilde ik van opluchting. Ik wist al dat ik het met hem voor me zag. Niet omdat het mogelijk niet meer zou kunnen en vanuit behoeftigheid. Op een diepere laag voel en voelde ik me zo verbonden met hem. Hij was degene die zei: “Zullen we er voor gaan?” Samen zaten we even op een roze wolk. Wij kozen echt voor elkaar en voor een kindje samen. Wauw! Dat was echt heel bijzonder en zo’n mooi moment! Ik geloof dat je elkaar echt leert kennen in moeilijke tijden. Onze liefde en verbinding werd nog sterker en we zijn enorm naar elkaar toegegroeid in (en na) deze periode. Hij was er ECHT voor mij. Daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn. Alle twijfels die ik had, vielen weg: onze basis is goed.

Liefde gaat niet enkel over de leuke momenten, maar juist of je voor elkaar kiest en elkaar steunt in moeilijke tijden

Kerstboodschap: welkom perimenopauze 

Al snel had ik een afspraak in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. We hadden veel vragen opgeschreven, maar kregen geen sluitende antwoorden. Zij reageerde wel positief op het feit dat ik nog ongesteld werd, ook al was het dan onregelmatig, en dat ik een miskraam had gehad. Dat gaf in ieder geval aan dat mijn lichaam vruchtbaar was (geweest). Ik werd onderzocht, maar ze kon mijn eierstokken niet goed zien, vanwege mijn darmen die ervoor lagen. Ik liet bloed prikken en het was wachten op de uitslag. Net voor Kerst werd ik gebeld, weer in de auto (ik weet niet hoe die mensen het zo verschrikkelijk slecht timen, maar ok) en ik kreeg het verdrietige nieuws dat ik inderdaad vervroegd in de overgang was, ook wel perimenopauze en pre menopauze genoemd. En als ik een kinderwens had dat ik verder een traject in zou gaan met een fertiliteitsarts. Dit was weer even slikken en erg verdrietig, omdat ik hoopte dat de huisarts het fout had gezien. Mijn vriend en ik besloten om het nieuwe jaar op het platteland in Frankrijk te vieren met vrienden. Even weg van alles en gedachten verzetten. Hier kwam mijn verdriet en moeheid van de afgelopen periode eruit. Ik werd ziek, maar werd ook geweldig opgevangen door de moeder van een vriend. Zo fijn om je geliefd te voelen en dat er voor je gezorgd wordt.

Kennismaking met de fertiliteitsarts

Hierna volgde snel een eerste gesprek met de fertiliteitsarts in het ziekenhuis. Wij waren best positief en vol goede moed, laat ons maar weten wat de mogelijkheden zijn. We gaan ervoor! Nou de eerste kennismaking met de beste man was al om te huilen. Hij ving ons op bij de deur met de woorden: “Jeetje, wat een verschrikkelijk nieuws hebben jullie te horen gekregen, dat is niet niks. Ik vind het heel erg voor jullie”. Ik dacht alleen maar: ik ga toch niet dood? Wat is dit voor grafstemming? Deze toon zette zich voort in het gesprek en hij ging uit van het principe dat het glas half vol was, maar wilde geen valse hoop geven. Hij ging liever uit van het ergste, zodat het altijd mee kon vallen. Hoezo glas half vol? Dude, je glas is hartstikke leeg man! Ik zat met ogen op steeltjes. Ik zit zoooooo anders in elkaar en ga juist uit van wat er WEL kan! 

Vruchtbaarheid bij de man en de vrouw

Hij nam wel de tijd voor al onze vragen en zo ontdekten we dat vervroegde overgang de fase voor de menopauze is. Je bent verminderd vruchtbaar, maar zou nog wel vruchtbaar kunnen zijn, mits alle omstandigheden goed zijn. Het gaat erom dat je follikels (eicelblaasjes) onder de juiste omstandigheden tot rijping kunnen komen en bevrucht kunnen worden. Ergens in dat proces ging waarschijnlijk iets mis bij mij. En naarmate je ouder wordt neemt het aantal follikels af. Als vrouw word je geboren met een voorraadje aan eicellen die opraken. Bij de laatste eicel en menstruatie zit je in de menopauze en ben je niet meer vruchtbaar. Dat verschilt per vrouw wanneer dit plaatsvindt, maar doorgaans tussen de 40-50 jaar. Bij mannen heeft de leeftijd veel minder invloed op vruchtbaarheid dan bij vrouwen. Zij kunnen vaak ook nog op late leeftijd kinderen verwekken. De kwaliteit van het sperma lijkt bij oudere mannen wel minder te worden. Vanaf 45 jaar worden de zaadcellen namelijk minder beweeglijk en de zaadlozingen kleiner.

We konden, in mijn ogen, kiezen tussen twee ‘kwaden: rescue IVF of eiceldonatie. Op beide zat ik niet te wachten..

Rescue IVF of eiceldonatie

De fertiliteitsarts onderzocht mijn eierstokken en eileiders en ontdekte dat er minder follikels aanwezig waren dan wenselijk was op mijn leeftijd. Volgens mij waren het er 6. Ik dacht heel positief, nou dat is in ieder geval iets! Ze zijn tenminste niet op. Hij dacht daar anders over en begon te vragen naar het gezin waar ik uitkwam, hoe de samenstelling was en of ik nog jongere zussen had. Ik dacht nog heel naïef, och wat gezellig en geïnteresseerd! Maar nee, hij was aan het kijken of er een geschikte vrouwelijke kandidaat in mijn familie was die eicellen zou kunnen doneren. Na dit onderzoek begon hij over rescue IVF en eiceldonatie als onze enige opties om een kind te kunnen krijgen. Bij rescue IVF worden follikels uit het lichaam van een vrouw gehaald, bewaard en ingevroren voor een later moment en buiten het lichaam bevrucht met een zaadcel en later teruggeplaatst. Bij eiceldonatie staat een andere vrouw een of meerdere eicellen af om ze te doneren aan een andere vrouw voor gebruik bij een vruchtbaarheidsbehandeling.

Levensveranderende beslissing

Rescue IVF zou heel moeilijk worden volgens de fertiliteitsarts. De meeste kans van slagen zag hij in eiceldonatie. Weer zat ik met mijn ogen op steeltjes. Overkomt ons dit echt? Is dit een slechte grap? Is dit een verkooptruc? Waarom wordt er niet eerst gekeken of er hormonaal iets te veranderen is? En hoe het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam aan te spreken is? We moesten uiteraard goed nadenken over zo’n levensveranderende beslissing en hij snapte ook dat er veel op ons afkwam. Verbluft liep ik het gesprek uit en ik was enerzijds blij dat we serieus werden genomen, maar aan de andere kant voelde het helemaal niet goed en ik kon niet uitleggen waarom.

In gesprek met lotgenoten

Er zat wat tijd tussen de eerste en tweede afspraak met de fertiliteitsarts en dat gaf mij en mijn vriend de ruimte om ons te verdiepen in het onderwerp en samen in gesprek te gaan. Ik voelde aan alles dat ik geen traject in wilde. Ik wilde eerste onderzoeken wat mijn lichaam zelf kon. Ik geloof in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam en wilde daar eerst mee aan de slag. Dan konden we altijd later nog, na een half jaar of een jaar, een behandeling starten. Mijn vriend steunde me hier in en had volledig vertrouwen dat het ons zou lukken, ook zonder traject. Op dat punt zat ik (nog) niet en ik ging in gesprek met vriendinnen en via via sprak ik vrouwen die ook te horen hadden gekregen dat ze verminderd vruchtbaar waren en toch op natuurlijke wijze zwanger zijn geraakt. Ik wilde dit beeld voeden: dat het wel mogelijk was! Ik heb schrijnende verhalen gehoord van vrouwen die een IVF traject in zijn gegaan van bijvoorbeeld 2 jaar en niet zwanger zijn geraakt, compleet uit balans raakten, zowel fysiek als mentaal en waarbij hun relatie ook op de klippen liep. Dat wilde ik absoluut niet. 

Aan de slag met voeding, mindset en lichaam

Het vertrouwen in de werking van mijn lichaam was na het gesprek met de fertiliteitsarts naar een dieptepunt gezakt, maar ergens in mij was er iets wat sterker was en geloofde in wonderen. Dat ben ik blijven voeden. Ik heb hulp ingeschakeld en ben aan de slag gegaan met mijn voeding, mindset en lichaam. Een vriendin van mij had baat bij een dame die werkte op basis van biofeedback en zij hielp ook vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen. Hier ben ik een periode van 1,5 – 2 maanden wekelijks / tweewekelijks heen gegaan en dat voelde heel goed. Zij zette ook acupunctuur in en hielp me via biofeedback om mijn eetpatroon te wijzigen. Wat gaf mijn lichaam als tekort aan en wat had het nodig? Dat nam ik dan in de vorm van voeding, voedingssupplementen, maar ook in rust. Ook ben ik wekelijks aan yoga en meditatie gaan doen. En ik ben, alleen en samen met mijn vriend, in gesprek gegaan met een dame die stellen helpt met een kinderwens (waar zwanger worden of blijven niet bij lukt). Bijzondere sessies volgden, waarmee er al contact gelegd kon worden met ons kindje. Ik kon en durfde er nog niet volledig op te vertrouwen, maar werd er wel heel blij van! 

“Ik laat de controle los en vertrouw op dat wat de bedoeling is“

Van verdriet naar vertrouwen

Vaak als ik in de auto zat, praatte ik tegen/met ons kindje: “Je bent zo welkom, papa en mama zijn er klaar voor”. Ergens dacht ik dat ik gek was geworden, maar ik weet uit ervaring dat als je iets uitspreekt het voor je kan werken. In die periode werd ik tussendoor nog ongesteld en dan was ik heel verdrietig. Tot het moment dat ik besloot dat dat klaar was. Ik zei tegen mijn vriend: “Een kindje is welkom, maar het is ook ok als het nog even op zich laat wachten of als het niet komt. Ik laat de controle los en vertrouw op dat wat de bedoeling is”. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik voelde me een stuk beter sindsdien. We hadden al een heel leuk leven samen. Het moet geen invulling zijn, maar een aanvulling. 

Tweede gesprek fertiliteitsarts

Ik zag enorm op tegen het tweede gesprek met de fertiliteitsarts en had mijn huiswerk gedaan. Ik had een tip gekregen over een vrouwenpoli in Boxmeer die vanuit een holistische visie – waar lichaam en geest samenwerkt – vrouwen behandeld op het gebied van gynaecologie en vruchtbaarheid. Ik wilde hoe dan ook een second opinion, want deze man had qua communicatie zeker nog wat te leren en ik geloofde niet dat ik er zo slecht voor stond. Mijn vriend en ik waren dan ook enorm benieuwd naar de uitslag van het bloedonderzoek. We hoopten op een verbetering, zeker na alle acties en behandelingen die ik in de tussentijd had gedaan/ondergaan. 

FSH waarde omlaag

Tijdens het gesprek kregen we te horen dat de FSH waarde naar beneden was gegaan, wij waren dolblij! De fertiliteitsarts was gematigd enthousiast, nee het moest onder een bepaald getal uitkomen en dat was nog niet het geval. Terwijl de waardes daar heel dichtbij lagen. Het was enorm gezakt en zo’n vooruitgang! Ik was zo klaar met deze man! Ik gaf aan dat ik vanuit een holistische visie zaken bekijk en geloof dat lichaam en geest samenwerken. En dat mijn vriend en ik supergraag een kindje wilden, maar als het niet nu was dat dan op een later moment. We wilden niet vanuit angst een traject ingaan, omdat we tijd tekort zouden hebben.

Nee, we wilden keuzes maken gebaseerd op vertrouwen. Onze relatie is de basis en een kindje is een bekroning daarop. 

Second opinion

Daarna gaf ik aan dat ik een second opinion wilde en mogelijk bij de Vrouwenpoli in Boxmeer wilde informeren wat ze daar voor me konden doen. De fertiliteitsarts had al verwacht dat ik een second opinion wilde en vond ook dat ik dat moest doen. Maar hij had geen vertrouwen in de Vrouwenpoli, dat was te alternatief in zijn ogen, maar hij wist een hele goede fertiliteitsarts in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Daar kreeg ik een doorverwijzing voor. Ik wist nog niet wat ik ermee wilde, maar ik was al lang blij dat het klaar was bij deze man en dat ik voor mezelf was opgekomen. Hij stond er nog wel op dat ik opnieuw bloed liet prikken om te zien of de waardes inmiddels weer waren veranderd. Hij zou me direct bellen met de uitslag als deze binnen was. Ik had er weinig zin in, maar vooruit dan. Prik me maar weer lek! Ik was er inmiddels wel aan gewend 😉

Als de fertiliteitsarts die 2 maanden lang tegen je heeft gezegd dat je niet op natuurlijke wijze zwanger kunt worden, vraagt of je zwanger bent… is dat toch best bijzonder

Het telefoontje

De dag erna, ik was aan het werk, werd ik gebeld door mijn grote vriend de fertiliteitsarts. Hij begon het gesprek met de vraag: “Slik je hormonen?” Huh? Nee man, daar ben ik fel op tegen. “Nou, dan snap ik het niet meer. Je waardes zijn weer enorm gedaald”. Ik dacht: haha, grappig als jij het niet meer weet, ja dan weet ik het ook niet meer. Nou ja, eigenlijk wel. Ik heb energetisch en hormonaal natuurlijk veel gedaan. “Het enige wat ik nog kan bedenken is dat je zwanger bent. Is het mogelijk dat je zwanger bent?” HUUUHHHH?? Wat? De fertiliteitsarts die 2 maanden lang tegen me heeft lopen verkondigen dat ik niet op natuurlijke wijze zwanger zou kunnen worden, vraagt nu of ik zwanger ben? “Euh, als je bedoelt of ik onbeschermd heb gevreeën de afgelopen periode.. Ja, dat heb ik”, stamelde ik. “Nou, dan zou ik toch maar een zwangerschapstest gaan doen als ik jou was” zei hij.

Positieve zwangerschapstest

Na dit gekke telefoongesprek liep ik terug naar mijn werkplek waar twee collega’s zaten en ik kon alleen maar lachen. Ik was ZO blij! Ik zat zo hard te lachen, dat ze wel moesten vragen wat er aan de hand was. Waarop ik vervolgens keihard begon te huilen en uitriep: “Ik ben misschien zwanger!” Een van de twee collega’s was op de hoogte van het traject waar ik in zat en ze was zo verrast en blij voor me. Heel fijn om meteen te kunnen delen. “Ik moet mijn vriend bellen” en ik liep de ruimte weer uit om hem het bijzondere nieuws te vertellen. Hij was natuurlijk super blij en twee dagen later deden we samen een test. Oh wat vond ik het spannend! Zou het zo zijn? Tijdens het plassen kleurde het staafje al meteen positief en ik huilde van geluk op de wc. Daarna kwam ik met de test terug de woonkamer in en legde het omgekeerd op tafel: “Draai jij het om?” vroeg ik aan mijn vriend, terwijl ik het stiekem al wist. Zijn blik en reactie zal ik nooit vergeten: “Is het echt? Waaauuwwww, te gek!”, waarop hij me vastpakte, kuste en optilde. 

Eerste echo

Ik heb meteen daarna het ziekenhuis gebeld met het geweldige nieuws, maar kreeg de fertiliteitsarts waar wij gesprekken mee hadden niet te pakken. Ik wilde zeker weten dat ik zwanger was en wilde een echo om het te zien. De fertiliteitsarts zou me bellen, maar hij belde niet terug. Uiteindelijk kreeg ik een andere arts aan de lijn, een vrouw die superlief en begripvol reageerde. En diezelfde dag op 28 februari, de verjaardag van mijn moeder, kon ik terecht. Ik ging alleen, mijn vriend moest werken en kon zo snel geen vrij krijgen. Maar het was helemaal ok. Ik liep op wolkjes en gespannen wachtte ik af in de wachtkamer tot ik aan de beurt was. Ik werd geroepen en de echoscopiste was heel aardig. Ik ging liggen voor de inwendige echo en een paar tellen later zag ik een klein vruchtje op het scherm. Met een kloppend hartje! Tranen van geluk rolden over mijn wangen. “Gefeliciteerd mevrouw, u bent zo’n 6 weken zwanger!”. Met een big smile liep ik de gang op en ik kon alleen maar verliefd naar de echofoto kijken. Kijk mijn kleine schatje! Daarna had ik een afspraak bij een gyneacoloog om deze ontwikkeling te bespreken. Na de felicitaties gaf ik aan dat ik de fertiliteitsarts die ons begeleid heeft, steken heeft laten vallen. Ik wilde dit het liefst persoonlijk tegen hem zeggen, maar ik kreeg de beste man niet meer te zien en te spreken. Ik heb overwogen een klacht in te dienen, maar vond de procedure te lang en ingewikkeld en wil me focussen op het positieve. Echter hoop ik wel dat deze man geleerd heeft van de gesprekken met ons en dat hij zijn communicatiestijl aanpast.

Een kind mogen ontvangen is een wonder. Dat heb ik altijd al gevoeld, maar besef en beleef ik nu des te intenser

Zo onverwacht, maar zo gewenst

Als je me begin dit jaar zou hebben verteld dat ik nu zwanger zou zijn, had ik je toch even vreemd aangekeken. Het is toch echt zo. Een wonder. Zo onverwacht, maar zo gewenst. Oh wat zijn we dankbaar! Op het moment van schrijven ben ik alweer 26 weken zwanger en gaat het heel goed met me. In het begin vond ik het heel moeilijk om echt te geloven en te vertrouwen dat ik zwanger was en moest ik zo wennen aan het idee. Tot 16 weken ben ik wel bang geweest dat het mis zou gaan en dat ik een miskraam zou krijgen. Als je eenmaal een miskraam hebt gehad, is onbezorgd zwanger zijn echt een uitdaging. Gelukkig kon ik de angst echt loslaten met de 20 weken echo, waarop we zagen dat alles er op en eraan zat en ons kleine mannetje gezond is. Ja, we krijgen een zoontje! 

Bewustwording: kracht vinden in jezelf

De reden dat ik mijn verhaal zo uitgebreid deel, is omdat ik vrouwen – en hun partners – die in een soortgelijke situatie zitten een hart onder de riem wil steken. Ik wil bijdragen aan bewustwording en openheid rondom dit thema en ik hoop vrouwen en hun partners te inspireren de kracht in zichzelf te vinden en te durven vertrouwen op (het zelfgenezend vermogen van) hun lichaam. En keuzes te maken op basis van liefde en vertrouwen in plaats van angst. Ik wil hiermee laten zien dat er meer mogelijk is dan artsen en ziekenhuizen zeggen. Begrijp me niet verkeerd, het is goed dat de geneeskunde er is, zeker in noodgevallen. Maar zoiets complex als de hormoonhuishouding van de vrouw (maar ook van de man) omvat meer dan getallen en procedures. Natuurlijk is het ok als je wel kiest voor IVF of een ander soort behandeling, maar ik voelde heel sterk dat ik eerst mijn lichaam de kans en de tijd wilde geven om terug in balans te komen.

Ik hoop dat meer vrouwen aandacht krijgen voor hun fysieke en mentale gezondheid, voordat ze een dergelijk traject starten. Het zal een eventueel traject alleen maar ten goede komen als je in balans bent. En in het meest positieve geval heb je, net als bij ons, een IVF traject of eiceldonatie, niet meer nodig 🙂

Ervaring delen of vragen?

Mocht je na het lezen van mijn blog vragen hebben, schroom niet om contact op te nemen. Ik kan je tips geven over voeding, mindset en beweging. En gewoon je hart luchten mag ook. Dat heeft mij ook enorm geholpen destijds. Wetende dat ik niet de enige was en terecht kon bij vrouwen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. Je bent niet alleen. Wil je hier samen naar kijken in een supcoachingsessie op het water? Dat kan ook! Ik begeleid je met alle liefde. Waar zit vertrouwen en waar zit angst in je lichaam? Kun je je overgeven aan de stroom van het leven? Mooie thema’s om mee te werken en overtuigingen los te laten en ruimte te maken voor dat wat je wel wilt in je leven.